ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗ ΕΛΕΝΗ - ΔΙΑΙΤΟΛΟΓΟΣ ΔΙΑΤΡΟΦΟΛΟΓΟΣ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ ΒΟΥΛΑ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ - ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ - ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ - ΚΑΛΛΙΘΕΑ - ΓΛΥΦΑΔΑ - ΒΑΡΚΙΖΑ - ΒΑΡΗ

ΑΔΥΝΑΤΙΣΜΑ - ΑΝΑΙΜΙΑ - ΑΝΟΡΕΞΙΑ - ΔΙΑΒΗΤΗΣ - ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ - ΗΠΑΤΟΠΑΘΕΙΑ - ΚΥΗΣΗ - ΓΑΛΟΥΧΙΑ - ΚΑΡΚΙΝΟΣ - ΚΑΡΔΙΟΑΓΓΕΙΑΚΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ - ΝΕΥΡΟΠΑΘΕΙΕΣ - ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗ - ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΠΑΧΕΩΣ ΕΝΤΕΡΟΥ - ΥΠΕΡΛΙΠΙΔΙΑΜΙΑ - ΥΠΕΡΤΑΣΗ - ΥΠΟΓΛΥΚΑΙΜΙΑ - ΥΠΕΡΧΟΛΙΣΤΕΡΙΝΑΙΜΙΑ

Τι έτρωγαν οι πρόγονοί μας.
Η διατροφική κατάσταση στην προ-ομηρική εποχή, πριν από την εισαγωγή της καλλιέργιας των δημητριακών, ήταν δραματική. Οι αρχαίοι Αρκάδες τρέφονταν κυρίως με βελανίδια. Στη μυκηναϊκή εποχή η μετάβαση στη σιτοφαγία ήταν η μεγαλύτερη διατροφική επανάσταση. Οι καρποί των δημητριακών ήταν η σπουδαιότερη πηγή συμπυκνωμένων πρωτεινών και υδατανθράκων για τον άνθρωπο και τα ζώα. Τα κύρια συστατικά ενός γεύματος, σύμφωνα με τον Όμηρο ήταν ο άρτος, το κρέας και ο οίνος. Ουδέποτε αναφέρονται τα λαχανικά, παρά τις συχνές αναφορές των γευμάτων. Ο λόγος της έντονης κρεατοφαγίας μπορεί να αποδοθεί στην αναζήτηση λιπών τα οποία ήταν ήδη γνωστό στην ομηρική εποχή.

Όμως η χρήση του ήταν τόττε κυρίως καλλωπιστική και τελετουργική. Στην κλασσική εποχή συμπληρώθηκε η "μεσογειακή τριάδα" σίτος, οίνος και ελαίων με την εισαγωγή του ελαιολάδου στη διατροφή. Κατά τον Ηρόδοτο, η Αθήνα ήταν το κέντρο της ελαιοκαλλιέργειας. Έχει υπολογιστεί ότι κάθε ενήλικος Αθηναίος πολίτης που πήγαινε στο γυμναστήριο χρησιμοποιούσε κατά μέσο 55 λίτρα ελάιου ετησίως. Εν αρχή ήταν τα βελανίδια. Μετά... εγένετο άρτος και οίνος και στη συνέχεια οι καρποί αυξάνονταν και πληθύνονταν. Όσπρια, κρέας, σίτος και λάδι. μέχρι σήμερα, που τα λίπη φθάνουν και περισσεύουν στο ελληνικό τραπέζι. Κάπως έτσι θα μπορούσε να αποδοθεί εν συντομία η ιστορία της μεσογεικής διατροφής.

Πρόκειται βεβαίως για μία ιστορία που συνεχίζεται ή μάλλον για ένα πείραμα που ξεκίνησε πριν από 4.000 χρόνια στον ελληνικό χώρο κι εξακολουθεί να βρίσκεται σε εξέλιξη. Όπως αναφέρει στον ελεύθερο Τύπο ο αναπληρωτής καθηγητής βιολογίας του ΑΠΘ, Θωμάς Σαββίδης, η μεσογειακή διατροφή δεν είναι εύρημα κάποιων ευφυών κατοίκων της Μεσογείου αλλά το αποτέλεσμα μιας διαρκούς αλληλεπίδρασης ανθρώπων και περιβάλλοντος.